In 2010 is het ACIC opgericht door Philip Maeder, Attie van Tol en mij; Audrey Maeder – Sahupala.
Inmiddels zijn wij en het ACIC alweer veel verder. In vele opzichten hebben we veel groei – bloei – ontwikkeling doorgemaakt én hier en daar obstakels moeten trotseren. En dat proces van groei houdt niet op. Gelukkig maar.
Het is door een houding van oprechte nieuwsgierigheid dat wij onszelf telkens weer uitnodigen In Contact te gaan en te blijven, met onszelf en met de ander. Die oprechte nieuwsgierigheid zat altijd al in mij en werd nog meer aangezet toen ik meegroeide met een zoon die mijn nieuwsgierigheid verder opwekte doordat hij zich op een andere manier dan ik kende, ontwikkelde. Lezen en schrijven als je ruim 2 jaar bent; alle kentekens van auto’s in de straat weten en opschrijven, samen met het logo van desbetreffende auto’s; geweldig perspectief kunnen tekenen en nog veel meer…. Hij ging zijn eigen weg en hij was en is nog altijd helemaal goed zoals hij is. We konden niet anders dan hem volgen. En het volgen en afstemmen vanuit oprechte nieuwsgierigheid dat hielp. We werden er allemaal blij van.
Het is ongelofelijk belangrijk om nieuwsgierig te zijn en er van uit te gaan dat we dingen niet al
weten, zodat we ook niet iets gaan invullen voor de ander of op de ander plakken.
Het ACIC is een mooie plek waar samen, in verbinding, zonder waardeoordeel, met gelijkwaardigheid en in veiligheid voorop staan. Het is een plek waar we allemaal mogen leren en ontwikkelen. Het is een plek waar autisme geen stoornis en geen beperking is, maar dat jijzelf voorop staat als een bron van onbeperkte mogelijkheden.
Dit alles en zo veel meer ervaren kennis nemen wij dagelijks mee naar ons ACIC.
Naar alle jeugdigen en jongeren. Naar alle begeleiders in ons team. Naar alle ouders en gezinnen. Naar alle professionals die we onderweg tegenkomen. En…. we blijven leren. Van en met elkaar!